در دنیای ورزش، داستان‌هایی وجود دارند که با پشتکار، اراده و عزم راسخ نوشته می‌شوند. یکی از این داستان‌ها، داستان هاجر صفرزاده است؛ ورزشکاری که نه تنها توانسته است در عرصه جهانی بدرخشد، بلکه تاریخ‌ساز نیز شده است. هاجر صفرزاده، ملی‌پوش پارادوومیدانی ایران، در پارالمپیک پاریس ۲۰۲۴ موفق شد در دوی ۴۰۰ متر کلاس T۱۲ مدال نقره را از آن خود کند و به یکی از چهره‌های برجسته تاریخ پارالمپیک تبدیل شود. این موفقیت نه تنها حاصل تلاش‌های چندین ساله اوست، بلکه سه نکته تاریخی دارد که هرکدام بیانگر پیشرفت ورزش بانوان در ایران و در جهان است.

نخستین نکته تاریخی این است که هاجر صفرزاده به عنوان نخستین بانوی دونده ایرانی، در تاریخ پارالمپیک حضور پیدا کرد و در این میدان بزرگ جهانی رقابت کرد. نکته دوم، این است که او اولین مدال‌آور ماده دوها در بخش بانوان در تاریخ این رویداد بزرگ شد و نام خود را در تاریخ پارالمپیک جاودانه کرد. اما شاید مهم‌ترین دستاورد او، شکستن رکوردهای آسیایی باشد. در یک رقابت بی‌نظیر، صفرزاده در مرحله مقدماتی، نیمه‌نهایی و فینال دوی ۴۰۰ متر، سه بار پیاپی رکورد آسیا را ارتقا داد و به جهانیان نشان داد که برای رسیدن به موفقیت، هیچ محدودیتی وجود ندارد.

این داستان، نه فقط یک موفقیت ورزشی، بلکه نمایانگر قدرت و اراده‌ای است که می‌تواند تمام محدودیت‌ها را کنار بزند. هاجر صفرزاده با این دستاوردها ثابت کرد که حتی در برابر چالش‌های بزرگ، می‌توان به قله‌های موفقیت رسید و نامی ماندگار از خود به جای گذاشت.

چالش‌ها و شکست‌ها

این ورزشکار پارالمپیکی در گفت‌وگو با قدس می‌گوید: من در اولین حضورم در مسابقات پارالمپیک توانستم مدال نقره را بگیرم. این باعث افتخار من است که روی سکوی پارالمپیک رفتم بزرگترین هدفم رسیدن به مدال طلای پارالمپیک است. میخواهم رکورد جهانی را از آن خود کنم.

در این میان صفرزاده با وجود آسیب‌های شدید جسمانی از جمله مشکلات کمر و زانو، هرگز دست از تلاش نکشید. او در شرح وضعیت خود تصریح می‌کند: چند سال پیش به شدت آسیب دیدم و پزشکان گفتند شاید دیگر نتوانم ورزش حرفه‌ای را ادامه دهم! اما به لطف خدا، از آن روزهای سخت عبور کردم و به مسیرم ادامه دادم.

او همچنین اشاره می‌کند که کم بینا بودن، نه مانعی برای پیشرفت، بلکه فرصتی برای شکوفایی توانایی‌های نهفته است و ادامه می‌دهد: نابینا یا کم‌بینا بودن شاید یک معلولیت باشد، اما خداوند توانایی‌های زیادی در انسان قرار داده که می‌توان آنها را شکوفا کرد. نقص یک عضو نباید جلوی پیشرفت انسان را بگیرد.

امکانات محدود دوومیدانی

یکی از دغدغه‌های هاجر، کمبود امکانات ورزش حرفه‌ای در ایران است. او از نبود پیست مناسب و تجهیزات اولیه در ایران به خصوص اصفهان شکایت دارد و می‌گوید: در اصفهان حتی یک تخته استارت استانداردنداریم. این مسأله به شدت تمرینات ما را محدود می‌کند و موجب افزایش آسیب‌دیدگی‌ها می‌شود.

این ورزشکار جوان بر اهمیت حمایت مسئولین از ورزشکاران تأکید می‌کند و می‌افزاید: ما ورزشکاران انتظار داریم که حمایت لازم از ما صورت گیرد تا بتوانیم روی بهترین سکوها بایستیم. این حمایت‌ها باید دوطرفه باشد.

دومیدانی: رشته مادر ورزش‌ها

هاجر صفرزاده به عنوان الگوی ورزشی، یک ورزشکار کوبایی را معرفی می‌کند که ۱۰ مدال پارالمپیک و رکورد جهانی در کارنامه خود دارد و عنوان می‌کند: این ورزشکار، یکی از اسطوره‌های دومیدانی است و من او را ستایش می‌کنم.

هاجر باور دارد که دومیدانی پایه‌گذار تمام ورزش‌هاست و هر کسی که علاقه دارد باید با تلاش مستمر در این رشته پیشرفت کند. او می‌گوید: هیچ غیرممکنی وجود ندارد. اگر انسان علاقه داشته باشد و به تمرین و تلاش ادامه دهد، به هدف‌هایش خواهد رسید.

وی می‌افزاید: هیچوقت به فکر رهایی ورزش نیوفتادم. شاید زمان‌هایی خسته شوم اما هیچوقت نخواستم از ورزش دور باشم چون هدف دارم و می‌خواهم به آنها برسم. واقعا هدف‌هایم بوده که با وجود همه سختی‌ها، محدودیت‌ها و نادیده گرفتن‌ها مرا در این مسیر نگه داشت.

زنان در ورزش

او در پایان با تاکید بر اینکه در گذشته زنان در میادین بین‌المللی به درستی شناخته نمی‌شدند، اما اکنون شرایط تغییر کرده است و می‌گوید: در ابتدا می‌گفتند زنان نمی‌توانند در عرصه‌های بین‌المللی مدال بگیرند، اما خوشبختانه اکنون حمایت‌ها بیشتر شده است.

هاجر صفرزاده نماد عزم و اراده است. او نشان داده که با وجود تمامی چالش‌ها و محدودیت‌ها، می‌توان به قله‌های موفقیت رسید. هدف او تنها مدال طلا نیست، بلکه هدفش بهبود شرایط ورزشکاران و پیشرفت روزافزون است.